Hoge Ogen: Altijd Onderweg

Halil Çikmazkara reist in deze muziektheatervoorstelling met de intercity van Amsterdam naar Rotterdam. In de coupé hoort Halil twee jongens met elkaar in gesprek: “Wat doe jij als de Russen binnenvallen? Zou je Nederland verdedigen als de sirenes loeien en ze aan de grens staan?” 

De woorden blijven resoneren. “Zou ík Nederland verdedigen? Ik ben moslim. Hoogopgeleid. Allochtoon met een verkeerde klemtoon. Opgegroeid in een achterstandswijk, in een Nederland dat leerde polariseren, groepen uitsluit en scheidslijnen trok in plaats van bruggen te bouwen. Ik eet andere Hollandse vruchten dan mijn witte ‘peers’. In het Onderwijs. Op de arbeidsmarkt. Bij de politiecontrole. De uitkomsten uit het stemhokje sluiten mij uit.”

Onderweg reflecteert Halil op de vraag, terwijl niet alleen het landschap, maar ook zijn levensverhaal voorbijraast. Over opgroeien als kind van migranten, migrantenouders die het beste met hun kinderen voorhebben, maar te naïef zijn (“de school weet beter”), institutioneel racisme, politie(geweld), verliefdheid, Islam, het studentenleven en bewegen tegen de verwachtingen in.

De treinreis wordt een metafoor voor Nederland zelf: traag, bureaucratisch, soms negeert het je stem en toch is het onmisbaar. Veroordeeld en noodzakelijk om te gebruiken, maar is het wederkerig?

Met dit stuk, slaat Halil op een kwetsbare doch confronterende wijze een brug tussen persoonlijke verhalen en maatschappelijke thema’s zoals racisme, uitsluiting, en veerkracht. Muziek, ritme en beeld zorgen voor een gelaagd, actueel en persoonlijk verhaal over identiteit in een verdeelde samenleving.